Çukurova’dan Hikayeler (8.Sayfa)

Çukurova’dan Hikayeler (8.Sayfa)

Adana’ya vardıklarında köylerine gitmek üzere başka bir otobüse bindiler. Artık tüm köylere ulaşım daha kolaydı. Önceden sadece Muhtar Dede’nin aracı vardı ama şimdi 13 yıl sonra köylere kadar otobüs geliyordu. Otobüste bulunanlara şöyle göz ucuyla bir baktı. Ön tarafta oturan genci dikkatlice incelediğinde onun Cemal olduğunu far etti. Yüksek sesle “Cemal” diye bağırdı. Cemal döndüğünde karşısında Rahmi’yi gördü ve “Rahmi! kardeşim sensin” dedi. Ayağa kalktılar sarıldılar birbirlerine. Koyu bir sohbete daldılar, hasret giderdiler. Cemal akrabalarının yanında kalmış eli ekmek tutmaya başlayınca iyi bir iş bulmuş ve köye sık sık ziyarette bulunmuştu. Hastalıktan 8 yıl sonra köye yavaş yavaş geri dönüşler başlamış ve Cemal’de ara sıra köye gelip gitmişti. Otobüs köy meydanında indirdiğinde Rahmi kendini tutamamış ve ağlamıştı. Hemen eve gitmek istedi. Yolda Gülsüm’ün kaldığı evi gördüler. Yıkık dökük bir yer haline gelmişti. Gülsüm gözünde anılarını canlandırdı. Bir zamanlar seslerin yükseldiği evleri şimdi virane gibiydi. Rahmi Gülsüm’e sarıldı teselli etti. Rahmi eve yaklaştıkça kalbi sökülecek gibi atıyordu. Bahçeden geçtiler evin önüne geldiklerinde Rahmi oturdu sessiz bir şekilde eve baktı, yıkılmış çardağa baktı, annesinin avarlığın da yabani otlar büyümüştü. Evin anahtarı da yoktu. Köy, hastalıktan sonra harabeye dönmüştü. Daha önceden 65 hanenin olduğu köyde şimdi en fazla 10 tane ev vardı. Portakal bahçesi bakımsızlıktan dikenli otlarla kaplanmış ama buna rağmen hala kurtarılabilirdi. Arkadaşlarıyla oyun oynadığı yerlere baktı, babasının giydiği çizmeler hala duruyordu. Keşke anne ve babamda burada olsaydı dedi içinden. Gülsüm Rahmi’nin yanına geldi ve kulağına “Hadi kalk çok işimiz var her yer temizlenecek” dedi. Rahmi’nin göz bebekleri yerinden fırladı ve “Gülsüm sen ciddi misin?” dedi. Gülsüm “Evet ciddiyim. Şehir hayatından sıkılmıştım. Evi onarırız, bahçemize bakarız hatta keçi de besleriz. Birikimimizle daha fazla bahçe alır çiftçilik yaparız” dedi. Rahmi köyüne geri dönüş fikrini şaşkınla karşıladı ancak içindeki köy sevgisi bu fikre sıcak bakıyordu. “Hadi daha fazla beklemeden işe koyulalım” dedi Rahmi. Köyden ayrılırken kamyondan bakıp belki bir gün yine gelirim dediği köyüne geri gelmişti. Hayat işte şimdi yeniden başlıyordu hem de çocukluk anılarıyla dolu çok sevdiği yemyeşil köyünde. (SON)

Kaynak: Hikayenin telif hakları beyinsi.com sitesine aittir. Kopyalanamaz, çoğaltılamaz, izin alınmadan paylaşılamaz.